باقي در قبرستاني که اسراييل ساخت / ملاقاتي که نگراني را بيشتر کرد

مريم کاشاني:
فرزندان عماد الدين باقي، دوشنبه بعد از 45 روز "توانستند پدرشان را در آغوش بگيرند"؛ البته در حضور دو ماموري ‏که "يكي از آنها بالاي سر آقاي باقي ايستاد و ديگري بالاي سر خانواده". بعد از اين ديدار که آنها "بغض‌هايشان را از ‏تكيده شدن پدرشان در گلو شكستند" باقي به سلولي برگشت که پيش از اين هم آن را تجربه کرده بود: سلول انفرادي. ‏همان جايي که درباره اش گفته بود: "پديده زندان انفرادي از مصاديق بارز شكنجه است و بايد به هر نحوي موقوف ‏شود."‏
‏ از نظر باقي "بدترين چيز با توجه به تجربه شخصي و تجربه بسياري از افراد ديگر در زندان، شكنجه سفيد يا سلول ‏انفرادي است يعني وقتي كه افراد ايزوله مي شوند.سلول انفرادي، آن هم در مدت طولاني، روان افراد را از هم ‏مي‌پاشاند".[ ازگفتگو با شنوندگان برنامه روزهفتم بي بي سي]‏
يک انفرادي در بند 209 اوين؛ جايي که باقي آن را به "قبرستان" تشبيه مي کند: "درواقع ما وارث سلول‌هايي هستيم كه ‏اسرائيلي‌ها در كشور ما ساخته‌اند.بندي با ديوارهاي سيماني ؛ مساحت مفيد هر سلول يك متر و هفتاد در يك مترو نود ‏است كه البته به اين دليل مي‌گويم مساحت مفيد كه قسمتي از آن سرويس بهداشتي گذاشته بودند و به نظر من به گورستان ‏زندگان شباهت دارد".‏
او حالا دوباره در همين "قبرستان" است و 5 نامه اش به رييس قوه قضاييه، رييس دادگستري استان تهران، وزير ‏اطلاعات، رييس مجلس و قاضي پرونده هم بي ثمر بوده است. رفتارها در زندان با وي به گونه ايست که انگار ‏‏"قاچاقچي" گرفته اند. خانم فاطمه كمالي احمدسرايي، همسر باقي، از اين رفتارها چنين گفته است:"دختران من بعد از ‏‏45 روز توانستند پدرشان را در آغوش بگيرند، اما بغض‌هايشان را از تكيده شدن پدرشان در گلو شكستند.آقاي باقي به ‏شدت لاغر شده بود، او با دو مأمور وارد سالن ملاقات شد. ما گمان مي‌كرديم كه او را تا سالن همراهي مي‌كنند و كنار ‏مي‌ايستند، اما با كمال تعجب به همه خانواده گفتند كه دور ميز بنشينيد و بعد يكي از آنها بالاي سر آقاي باقي ايستاد و ‏ديگري بالاي سر خانواده. آقاي باقي که از اين رفتار شديدا دلخور شده بود، گفت: "ما مثل تمامي زندگيمان شفاف هستيم ‏و اين رفتار شما توهين‌آميز است". اما با تقاضاي خانواده، آقاي باقي حضور آنها را ناديده گرفت. اما با اينكه اين دو ‏مامور يكسره بالاي سر ما بودند، متاسفانه هنگام خروج از سالن ملاقات، من و دخترانم را به سمت اتاقي هدايت كردند ‏تا بازديد بدني كنند. اين كار بسيار مورد تعجب و سؤال ما بود؛ زيرا اگر قبل از رفتن به ملاقات بازديد بدني مي‌كردند، ‏شايد كمي قابل توجيه بود مثلا اينكه آنها با نگاه منفي و توهم توطئه‌اي كه نسبت به ما دارند، بخواهند جلوي خبررساني ‏مكتوب به آقاي باقي را بگيرند اما گشتن به هنگام خروج چه منطقي به جز اين مي‌تواند داشته باشد كه مبادا ما مكتوبي از ‏باقي به بيرون زندان منتقل كنيم، آن هم در شرايطي كه باقي كاغذ و قلم در اختيار ندارد؟ وضع طوري بود كه دختر ‏كوچكم به من گفت: "مادر! با اين ملاقات من بيشتر نگران شدم. ببين چه فشارو شكنجه رواني به بابا تحميل مي‌كنند كه ‏با آن همه مراقبت هراس دارند از اينكه بابا به ما گزارش مكتوبي از وضعيت خود را بدهد". ما درباره اين بازرسي از ‏مسؤولان زندان توضيح خواستيم اما خانمي كه ما را به سمت اتاق راهنمايي كرده بود، با تحكم از ما خواست به صف ‏شويم. رفتار تند او با مادر باقي براي به صف شدن موجب رنجش دخترانم شد و بعد از آنكه كيف دخترم را گشت و ‏بازرسي بدني كرد، دستكش به دست كرد و از او خواست كه لباس زيرش را هم در بياورد. دخترم كه باور نمي‌كرد، با ‏تعجب به من نگاه كرد و به آن مامور گفت: "تو گفتي چه كار كنم؟" و وقتي مامور با جسارت و خشونت تكرار كرد، ‏دخترم ناگاه به هم ريخت و شروع به گريه و اعتراض كرد. او به‌شدت اعتراض مي‌كرد ومي‌گفت: "من اجازه اين كار ‏شنيع را به شما نمي‌دهم. مگر شما قاچاقچي را ملاقات داده‌ايد؟ شما از چه مي‌ترسيد كه حتي چند سانتيمتر كاغذ را از ‏پدرم دريغ كرده‌ايد؟ مدام با لاي سر ما چشم به دهان ما دوخته بوديد و دست و پاي ما را مي‌پاييديد. ما با حضور دو ‏مأمور مرد چه طور مي‌توانستيم چيزي را آن هم اين چنين، جاسازي كنيم؟ من هرگز به شما اجازه نمي‌دهم به من اين ‏همه توهين كنيد. چرا در شأن افراد با آنها رفتار نمي‌كنيد؟ آيا اينكه بنا را بر آزار روحي پدر من گذاشته‌ايد، كافي ‏نيست؟" گريه و بغض دخترم به گونه‌اي بود كه خواهرانش و همه را متأثر كرد. فضا به گونه‌اي بود كه من به‌سختي ‏توانستم آرامشم را حفظ كنم؛ بخصوص اينكه برادر باقي به تازگي دچار سكته مغزي شده و عصبيت و هيجان برايشان ‏خوب نيست. ايشان چون نگران حال آقاي باقي بودند به سختي به ملاقات آمده بودند تا شايد با ديدن برادر خود، آرامش ‏بگيرند اما متاسفانه ديدن باقي و منقلب شدن برادرزاده‌هايش وضعيت او را به گونه‌اي دگرگون كرده بود كه من فكر ‏مي‌كنم خدا او را براي ما نگه داشت. من بسيار متأسفم از اين همه ظلمي كه در يك ملاقات 20 دقيقه‌اي به بچه‌ها و ‏خانواده او روا داشتند. من نمي‌فهمم چرا اينقدر حرمت‌شكني مي‌كنند؟ كاش يكي بود و به اين سوال پاسخ مي‌داد. با توجه ‏به اينكه باقي قلم و كاغذ ندارد و حتي چند سانتيمتر كاغذ را براي نوشتن شماره‌هاي آيات قرآني كه تلاوت مي‌كند، از او ‏دريغ كرده‌اند، چگونه مي‌تواند به ما چيزي بدهد؟ اين بازرسي چه به وسيله وزارت اطلاعات و چه به وسيله زندان ‏صورت گرفته باشد، چه معنايي جز اذيت رواني خانواده مي‌تواند داشته باشد".‏
با اين حال "وضعيت روحي باقي خيلي عالي بود" چرا که: "به هر حال من فكر مي‌كنم كه انسان مي تواند بدترين شرايط ‏را براي خودش تبديل به فرصت كند حتي زندان را."[ از مصاحبه باقي] هر چند اين مانع از آن نيست که وي حقوق ‏زنداني را طلب نکند: "ايشان گفت درخواست قلم و كاغذ كرده است تا به مسئولان نامه بنويسد. اول گفته‌اند خودكار ‏ممنوع است. اما بعد از اعتراض باقي به غيرقانوني بودن اين رفتار، تنها براي نوشتن نامه قلم و كاغذ داده‌اند و بعد از ‏نوشتن، از باقي گرفته‌اند...."‏
و باقي مي داند که نه فقط کاغذ و قلم، که بسياري چيزهاي ديگر جزو حقوق اوليه زندانيست: "در آيين نامه زندان ها ‏حقوقي در مورد بهداشت، درمان، تغذيه، حقوق فرهنگي مثل استفاده از راديو، تلويزيون، ارتباطات، ملاقات، مرخصي ‏وتمام اينها به تفکيک ذکر شده و زندانيان اساساً نمي دانستند که چنين چيزي داريم.وقتي حتي با آنها بدرفتاري شده بود، ‏ضرب و شتم نسبت به آنها صورت گرفته بود، فکر مي کردند که حق شان بوده که اينجوري با آنها رفتار شود و کسي ‏هم که با آنها اينگونه رفتار کرده محق بوده اين کار را با آنها انجام دهد. جالب است که زندانيان سياسي هم من ديده ام ‏يعني اغلب کساني که با آنها سرو کار داشته ايم كه اساساً اطلاع نداشتند ويک دور آيين نامه زندان را نخوانده بودند..."‏
ولي باقي اين آيين نامه ها را خوانده: "هم طبق موازين بين المللي حقوق بشر، هم طبق تمام قوانين داخلي ايران، هم طبق ‏شريعت اسلام، اساساً هر کسي که وارد زندان مي شود با هر جرمي اعم از قتل وغيره حق و حقوقي داردو اگر محکوم ‏شود فقط در رابطه با آن جرم مجازات مي شود وساير حقوق او ساقط نمي شود؛بنابراين تمام زندانيان از حقوقي ‏برخوردارند و با هر جرمي اين حقوقشان بايد محفوظ باشد، حقوقي در زمينه هاي ملاقات، مرخصي، فرهنگي، استفاده ‏از روزنامه، راديو، تلويزيون يا حق حفظ حرمت و شخصيت شان که طبق قانون اساسي ممنوع است که حتي اگر کسي ‏مجرم است و فرض کنيد به دليل قتل محکوم به اعدام است کسي نمي تواند هتک حرکت نسبت به حيثيت او انجام دهد".‏
و اينها تجربه دوره اوليه زندان اوست كه سه سال به طول انجاميد. در آنجا بود که: " وقتي شرايط زندان ها و زنداني ‏ها را ديدم به اين نتيجه رسيدم که بيرون، هيچ نهاد حمايتي يعني حمايت از حقوق آنها وجود ندارد.بيرون که آمدم بنا ‏رابراين گذاشتم که فراموش نکنم زماني آنجا بودم و کساني را در آن وضعيت ديدم. از توي زندان تصميم گرفته بودم که ‏چندنهاد مدني راه اندازي شود.يکي از آنها انجمن دفاع از حقوق زندانيان بود يکي ديگر انجمن حق حيات. که اين دومي ‏اختصاصاٌ در مورد اعدام کار مي کند. از يکي دوماه بعد از بيرون آمدن از زندان آستين بالا زدم و کار شروع شد و ‏الان چهارمين سال فعاليت انجمن دفاع از حقوق زندانيان است.موضوعش هم عام است و منحصر به زنداني سياسي ‏نيست، هر زنداني با هر اتهام و يا هر جرمي موضوع کار ماست".‏
و همين آستين بالا زدن بود که پس از زندان و دستگيري مجدد به23 بار احضار وي به دادگاه منجر شد که "آخرين آن ‏روز يكشنبه 22 مهرماه 1386 بوده است. در اين جلسه وي به عنوان رئيس‌ هيات‌مديره انجمن دفاع از حقوق زندانيان ‏به اتهام "تبليغ عليه نظام و انتشار اسناد محرمانه دولتي از طريق همايش‌ها و سخنراني‌ها از قول زندانيان بندهاي ‏امنيتي" مورد بازپرسي قرار گرفت و در نهايت رئيس شعبه ششم دادگاه انقلاب اسلامي براي عمادالدين باقي وثيقه‌اي به ‏مبلغ 50 ميليون تومان صادر كرد. وثيقه موردنظر در حال تامين از سوي خانواده بود كه ماموران اجراي احكام زندان ‏اوين در محل شعبه حاضر شدند و اعلام كردند آقاي باقي از سال 1382 تاكنون يك سال حكم تعليقي اجرا نشده دارد كه ‏بايد همين امروز اجرا شود..."[از نامه خانواده باقي]‏
و اين حکم در حال اجراست؛بدون اينکه کسي پاسخ دهد: "چرا يک زنداني که بايد حکم تعليقي خود را بگذراند باز در ‏انفراديست" و چرا "فرزندانش بايد بازديد بدني شوند؟" با اين حال: "هنر ما اين است كه بتوانيم درهمين شرايط سخت ‏كار كنيم و به ديگران بفهمانيم و بباورانيم كه ما واقعا هدفمان يك كار انساني است."‏
‏ هدفي که از جانب زندانبانان به "تقديم کردن دودستي کشور به آمريکا" تلقي مي شود، در صورتي که: "امريكا خيلي ‏استقبال مي‌كند از كساني كه با مرام و انديشه ما مخالفند چون هر چه نيروهاي خشن‌تر مسلط شوند بيشتر كمك به اهداف ‏ضد ايراني آمريكايي ها مي‌شود، ولي وقتي كه نيروهاي اصلاح‌گر در ايران موقعيت پيدا مي‌كنند آنها ديگر هيچ بهانه‌اي ‏براي محكوم كردن ايران به عقب‌ماندگي، به ضد دمكراتيك بودن و به نقض حقوق بشر پيدا نمي‌كنند و در نتيجه دست ‏شان براي پروژه‌هاي سياسي شان در كل منطقه بسته مي‌شود."‏
و در باز بودن اين دست هاست که باقي ترجيح مي دهد در زندان ـ اگر بتواند ـ اين آهنگ ها را بيشتر گوش کند: "اندك ‏اندك جمع مستان مي‌رسند و خدايا بي پناهم ز تو جز تو نخواهم".‏
منبع: روز آنلاين