گزارش امسال مثل گزارش سال‌های پیش است. حکومت ایران مختصات خود را حفظ کرده است: سرکوب مخالفان، نقض خشن آزادی بیان، اعمال تبعیض جنسی، مذهبی و قومی و شیوه‌های غیرانسانی کیفردهی از جمله اعدام. خلاصه‌ی گزارش "عفو بین‌الملل" در مورد ایران در بند اول بخش مربوط به این کشور آمده است: «در سال موضوع گزارش (۲۰۰۷) مقامات با دگراندیشی سرکوبگرانه برخورد کردند، روزنامه‌نگاران، دانشگاهیان، فعالان حقوق زنان و دیگر فعالان مدنی را زیر فشار و تهدید قرار دادند، از طریق دستگیری‌های سرخودانه، اعمال ممنوعیت سفر، آزار و اذیت و ممنوع کردن سازمان‌های غیردولتی‌شان.» در ادامه به سرکوب اقوام و اقلیتها و تبعیض علیه زنان اشاره شده و سپس از "طرح ارتقای امنیت اجتماعی" سخن رفته که حکومت هدف از آن را امن‌تر کردن شهرها اعلام کرده بود، اما نتیجه‌اش افزایش موردهای اعدام بود. در سال ۲۰۰۷ بنابر گزارش "عفو بین‌الملل" دست کم ۳۳۵ تن در ایران اعدام شده‌اند.
در گزارش "عفو بین‌الملل" به کار شاقی که سازمان‌های مدافع حقوق بشر در ایران پیش می‌برند اشاره شده است. در گزارش از عمادالدین باقی، به عنوان نمونه‌ای از مدافعان حقوق بشر در ایران نام برده شده، که کار انسانی‌شان از جانب حکومت با محکومیت به زندان پاسخ گرفته است.
گزارش همچنین به آزار و پیگرد مدافعان حقوق زنان پرداخته است و از موردهای مشخصی چون دستگیری نسیم سربندی، فاطمه دهدشتی، مریم حسین‌خواه، جلوه جواهری و دلارام علی نام برده است.
علاوه بر تبعیض علیه زنان، دو وجه عمده‌ی دیگر تبعیض‌گری در ایران بی‌حقوقی اقوام و اقلیت‌های دینی است. در گزارش به شیوه‌ی برخورد سرکوبگرانه حکومت به کردها، عرب‌‌ها، آذربایجانی‌ها اشاره شده است. از سرکوب بهاییان و نیر دراویش در گزارش "عفو بین‌الملل" سخن رفته است.
"عفو بین‌الملل" در ادامه‌ی گزارش خود در مورد ایران، به موضوع‌های شکنجه، اعدام، که شکلی از آن سنگسار است، پرداخته است. نظام کیفردهی در ایران با این صفات در گزارش "عفو بین‌الملل" توصیف شده‌اند: شنیع، غیرانسانی و تحقیرکننده.
منبع: دویچه وله
Subscribe to:
Comment Feed (RSS)
|